Hubert Möllenkamp, ik herken dat arrogante profiel op een foto, u misschien ook. We komen ze allemaal wel eens tegen. Die over het paard getilde z.g. supermanagers. Meestal zijn ze ver in de vijftig of net over de zestig en hebben in de gouden jaren carrière gemaakt. Bij de meeste van deze mensen verloopt hun loopbaan op de zelfde manier.
In den beginne waren ze ambtenaar of in de meeste gevallen semi- ambtenaren. In dienst van een gemeente of andere overheidsinstelling.
Dan vindt de politiek- met als grote voorganger Magaret Thatcher – het proces van de grootschalige privatisering uit. Wat een naïevelingen waren dat. Of juist niet en waren ze doortrapt. Private partijen werken doelmatiger en worden door concurrentie gedwongen hun prijsniveau te matigen. Hierdoor kunnen ze goedkoper functioneren dan overheidsinstellingen, was het idee.

Ik kan zo snel geen privatisering opnoemen die gebracht heeft wat ze beloofde, namelijk goedkoper produceren of diensten verlenen.
Wat ze echter wel allemaal gemeen hebben is de grote verandering in het management. Een behoudend bestuurder van een overheidsinstelling werd plots een sexy directeur en ja, daar hoort natuurlijk wel een marktconform salaris bij. En de bestuursraden van deze kersverse bedrijven vonden dit wel redelijk. Hun vergoedingen gingen natuurlijk ook omhoog. Het grote graaien was begonnen.
In het bedrijfsleven en vooral bij bankinstellingen werd beweerd dat goede managers goed beloond dienden te worden, anders gingen ze naar het buitenland. Nou, ze werden goed beloond en waar waren ze toen het wereldwijd mis ging? Blijkbaar niet op deze aardbol.

Bij dit proces van privatisering hoorde ook het verzelfstandigen van woningbouwverenigingen. Nog niet zo lang geleden waren het boekhouders die de boel draaiende hielden bij deze verenigingen. Daar kwam nu een eind aan. En zo kon het gebeuren dat een z,g “self made man” met een snelcursus economie directeur en zelfs bestuursvoorzitter werd bij Rochdale een grote woningbouw vereniging in Amsterdam en een voormalig ambtenaar de machtigste man bij Vestia. Van naamloze personages tot machtige bestuurders.
Wie zich een klein beetje verdiept in de geschiedenis en de psyche van de mens weet hoe zoiets meestal afloopt. In eerste instantie redelijke bestuurders en joviale mannen voor hun omgeving, overigs wel met andermans geld. Dan verwijderen ze kritische mensen uit hun werkomgeving. En voor je het weet denken ze dat ze Nero of de Zonnekoning zelf zijn. Prototypes van zelfoverschatting en uiteindelijk gaat er meer dan 3 miljard door het putje. Uiteraard buiten hun schuld. Misschien kan je ze het zelfs niet kwalijk nemen.
Dat er misstanden ontstaan is niet te voorkomen. Dat dit soort figuren jarenlang hun gang kunnen gaan is ronduit beangstigend.