B. Lister, ja, het staat er, ik ben aan het goede adres. Als ik aanbel, klinkt er uit de intercom een blikken stem:
“Ja, wie is daar?”
“Goedemiddag, meneer Lister, ik ben Jan Hagel, reporter van het Dagblad van het Volk.”
“Komt u maar verder, meneer Hagel.”
De zoemer gaat en ik probeer de deur open te maken. Het blijft bij proberen, de deur zit potdicht.
“Bent u al binnen, meneer Hagel?”, vraagt de stem na enige ogenblikken.
“Nee, meneer Lister, ik krijg de deur niet open.”
“U moet de plastic strip verwijderen uit de sponning, meneer Hagel.”
Ik kijk naar de deur en zie in de sponningen inderdaad strips zitten en probeer deze te verwijderen met mijn nagels. Tevergeefse moeite.
“Lukt het een beetje, meneer Hagel?”, klinkt de stem als uit een conservenblik.
“Niet echt, meneer Lister”, antwoord ik.
“Heeft u een schaar of zakmes bij u?”
Ja, dat heb ik inderdaad, zo’n Zwitsers zakmes, nog gekregen van mijn vader. Na vijf minuten prutsen gaat de deur open en betreed ik het trappenhuis van de flat, waar de heer Lister woonachtig is. Nog slechts drie trappen en dan sta ik voor de deur van de bekende ontwerper van verpakkingen, de heer B. Lister.
De heer Lister staat in de deuropening met een blikopener in zijn hand.
“Aangenaam kennis met u te maken, meneer Hagel, kom binnen. Ik was net bezig met het openmaken van mijn post.”
“Met een blikopener?”, vraag ik verbaasd.
“Ja zeker, met een blikopener.”
Lister kijkt mij trots aan.
“Tante Pos heeft mij een opdracht gegeven voor het ontwerpen van een nieuw soort envelop, die niet zo makkelijk te openen is door criminelen. Ik kan ze mededelen dat het me gelukt is. De briefopener is passé, meneer Hagel, daar maak je straks geen brief meer mee open, zelfs geen ansichtkaart.”
De heer Lister glimlacht even en gaat verder met zijn verhaal.
“Nu we het trouwens toch over blikopeners hebben, het toeval wil dat de grootste fabrikant van conservenblikken mij een tijdje geleden heeft gevraagd een nieuw ontwerp te maken voor hun verpakkingen. Mooie opdracht en ik moet zeggen ze waren dolenthousiast met het resultaat. Zonder snijbrander gaat het niemand meer lukken een blikje tonijn open te maken. Kan ik u overigens iets aanbieden, meneer Hagel?”
“Ja, dank u, iets fris graag”, antwoord ik.
De ontwerper die mij ondertussen was voorgegaan naar zijn woonkamer, verlaat nu de vertrek en komt even later terug met in zijn rechter hand een pak met frisdrank en in de andere hand een bankschroef en een waterpomptang. Hij bevestigt de bankschroef aan de tafel en klemt het pak met frisdrank in de bankschroef. Na een aantal forse rukken met de waterpomptang gaat de schroefdop open. “Knappe sluiting, Listertje, al zeg ik het zelf”, mompelt de ontwerper.
“Meneer Lister, wat vindt u zelf de mooiste verpakking die u ontworpen heeft?”
“Tja, ik heb vele mooie verpakkingen gemaakt, maar die er echt uitspringt – niet letterlijk natuurlijk, uit mijn verpakking is nog nooit wat gesprongen – is de beroemde blisterverpakking.’
“Bedoelt u nu die irritante plastic verpakking, die zonder gereedschap met geen mogelijkheid te openen is?”
“Jawel, dat is hem!”, zegt hij trots. “Dat is de blisterverpakking. Knappe jongen die hem met de blote handen open krijgt.”
“Ja, dat wil ik wel geloven”, mompel ik, hierbij denkende aan al de snij- en steekwondjes, die ik in de loop der jaren heb opgelopen bij het openen van die vervloekte verpakking, bij gebruik van schaar of schroevendraaier.
De heer Lister vervolgt zijn verhaal met gedempte stem.
“Er gaat zelfs een verhaal, dat er iemand is geweest die een rolletje pleisters kocht omdat hij een klein bloedend wondje had. Er zat zo’n blisterverpakking omheen. De man probeert deze uiteraard tevergeefs te openen. Ten einde raad heeft hij een schaar gekocht om de verpakking te verwijderen. De schaar werd echter ook gegijzeld in een blisterverpakking. Ze hebben de man diezelfde avond nog in een plas bloed en het schuim op zijn mond dood gevonden.”
“Mijn god, wat een verhaal”, zeg ik ontdaan.
“Ik heb nog een laatste vraag voor u, meneer Lister. Zijn er nog nieuwe ontwikkelingen te verwachten?”
“Ja zeker, twee stuks zelfs. Een, ik ben bezig met een blisterverpakking die alleen met een motorzaag te openen is en Twee, een fabrikant van motorzagen heeft mij gevraagd een blisterverpakking te ontwerpen.”