Ons hele leven worden we door een geloof, politici, bestuur en niet in het minst door onszelf ziende blind gehouden. Ambitie en hebzucht benemen ons het zicht op de realiteit. Het begint al in onze jeugd. Neem nu de Sinterklaas viering. De meeste kinderen van boven de 7 jaar geloven niet meer in de Goedheilig man, maar willen dit niet onder ogen zien omdat ze bang zijn geen cadeautjes te krijgen. Pure hebzucht dus.
Later in ons leven maken we kennis met de liefde en die maakt blind. Persoonlijk vond ik die handicap wel een prettige ervaring. In de meeste gevallen vielen de schellen na enige tijd vanzelf van de ogen en moest ik de keiharde realiteit onder ogen zien. Bij een onbegrijpelijk uitspraak van een rechter tast ik soms in het duister naar de motieven van deze notabele. Tot ik me bedenk dat vrouwe Justitie geblinddoekt is en dat maakt veel duidelijk.
Om nog enigszins een reële kijk op de wereld te houden laten we ons informeren door alle soorten van media. Uitgerekend een bedrijfstak die uitmunt in het vervalsen of manipuleren van de feiten. Hoe objectief is een krant of televisie programma? Alleen al door de keuze van wie geïnterviewd wordt, maakt, dat er van objectiviteit geen enkele sprake is. Door het nieuws om het half uur op radio en tv te herhalen proberen ze het geloofwaardiger te maken.
Nu gaan er weer geruchten rond op social Media dat Stevie Wonder niet blind is. Loopt die gozer al meer dan zestig jaar zich aan te stellen? Het schijnt dat hij tijdens een optreden met Paul McCartney een vallende microfoon van de ondergang redde. Is er dan niemand in deze wereld blind te vertrouwen? Zo’n gehandicapte zanger of muzikant in de straten van grote steden heb ik nooit vertrouwd. Als de politie nadert weten deze artiesten met de snelheid van het licht blindelings een ontsnappingsroute te vinden. Maar mensen zoals Stevie? Daar twijfel je toch niet aan. Vincent Bijlo vertrouw ik nu ook niet meer. Een cabaretier en schrijver. Hoe kan een blinde nu schrijven? Regelmatig is hij te zien bij DWDD. Hij kijkt glazig in de camera. Zei ik “glazig”? Louche zal je bedoelen. En bij nader inzien begin ik ook te twijfelen aan de integriteit van tekstschrijver en muzikant Jules de Korte. Deze vroeg zich een halve eeuw geleden zingend af waarom de bergen zo hoog waren. Hoe kon hij dat weten, hij was toch blind?
De enige die werkelijk blind kan vertrouwen is een blinde op zijn geleidehond.
