Het gezever is weer begonnen. Oeverloos, op elke zender en in alle bladen. Iedereen die maar enigszins een Bekende Nederlander (BN’er) genoemd mag worden of denkt te zijn, geeft zijn mening. Je weet van tevoren dat dit nog tot 6 mei zal duren. Op die avond wordt bekend dat Nederland – uiteraard door gekonkel – de finale weer niet gehaald heeft. Hierna nog tien dagen gezeur, vooral verontwaardigde reacties, en dan zijn we er weer een jaar van af.

Ja, u weet waarschijnlijk al waar dit over gaat: de deelname van Nederland aan het Eurovisie Songfestival. Ik moet bekennen dat ik in de jaren zestig ook een trouwe kijker was. Sterker nog, de hele familie zat aan de beeldbuis gekluisterd. Ondertussen is er wel wat veranderd. Niet in het minst door de deelname van veel Oost-Europese landen. Overigens een even groot succes als de toetreding van de voormalige Oostbloklanden tot de EU. Nooit gedacht dat ik heimwee zou krijgen naar de Berlijnse Muur. Vandaag de dag verdenken wij Oost-Europeanen van grootschalige fraude. Nee, geen steunfraude, dat weten we zeker, maar erger nog… stemfraude bij het songfestival. De algemene indruk is dat die schurkenstaten alleen op hun buurlanden stemmen.

De geheime agenda van Poetin is mij nu wel duidelijk. Het uiteenvallen van het Oostblok heeft maar één doel: het winnen van het Eurovisie Songfestival door Rusland of een van zijn voormalige vazalstaten. In plaats van slechts één keer het maximale aantal punten toe te kennen aan een buurland is het hierdoor mogelijk dit minstens tien keer te doen. Schande, het moet onmiddellijk per Europese wetgeving verboden worden.
Maar wacht. Ik meen me te herinneren dat het in het verre verleden heel normaal was dat Benelux-landen op elkaar stemden. O wee als de Belg ons niet het volle pond aan punten gaf. Spontaan brak er dan een volkswoede uit en werd er openlijk gesproken over een politionele actie of een handelsboycot.
Is heel Nederland hier nu daadwerkelijk mee bezig? Gelukkig niet. Intellectuelen of vermeende knappe koppen zijn schaarse uitzonderingen. Deze lieden houden zich hoofdzakelijk bezig met het opzoeken van zo veel mogelijk ongebruikte moeilijke woorden in de krochten van de Dikke van Dale. Hopende dat ze het volgende Groot Nationaal Dictee mogen opstellen. Sterker nog, misschien worden ze wel uitgenodigd als Bekende Nederlander bij de Nationale IQ Test of als jurylid van een onbenullige quiz. Ook van die jaarlijks terugkerende fenomenen waarover menigeen zich voor, tijdens en na de tv-uitzendingen druk maakt.

Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat dit gebrek aan serieus nieuws een enorm luxeprobleem is. Onze lokale kranten kunnen niet schrijven over Friese of Limburgse afscheidingsbewegingen die door middel van geweld zelfstandigheid willen afdwingen. Wel heb ik in de wandelgangen vernomen dat veel Limburgers een hekel hebben aan wielrenners afkomstig uit de Randstad. Maar om hier nu een afscheidingsoorlog voor te beginnen gaat zelfs een rechtgeaarde Limburger – een vreemde bergbewoner, levend van fanfare en carnaval – te ver. Vooral omdat de plaatselijke middenstand hier wel heel erg veel aan verdient.
Nee, onze journalisten hebben gelukkig ruimte genoeg om onbenullige berichten op de voorpagina te plaatsen. Eigenlijk wel goed zo.
Nu we het er toch over hebben: ons songfestivalliedje maakt geen schijn van kans. Of misschien toch wel.