Aangekomen bij het door een fraai park omgeven grote landhuis, wist ik direct: ik ben aan het juiste adres. Ja, dit was overduidelijk het nederige stulpje van de zangeres zonder stem.
Onder de indruk van zoveel moois en de intense stilte, bel ik aan. Het duurt even, maar dan gaat de deur, met de grootsheid van een paleispoort, dan toch open.
“Komt u vooral verder, meneer Hagel”, zingt de zwoele stem van een vrouwspersoon mij toe. Ik ben totaal in de war.
“Ja, ja”, stamel ik, “natuurlijk.”
“Volgt u mij maar”, fluistert de sirene. Volledig in trance loop ik haar na, ze brengt me naar een ruime kamer, nee, zeg maar gerust zaal, met uitzicht op het park. Een zwarte vleugel maakt de kamerinrichting compleet.
“Ik zal My Lady mededelen dat u gearriveerd bent, meneer Hagel.”
“Natuurlijk”, is het enige wat ik uit kan brengen.
Met een glimlach verlaat de buitenaardse schoonheid de kamer. Het zweet staat duimendik op mijn voorhoofd, ik moet me nu echt vermannen, anders kan ik het hele interview wel vergeten. Gelukkig duurt het zeker wel een half uur voordat ik een zacht geritsel achter mij waarneem. Daar is ze dan. Sta ik perplex? Ja, ik sta oog en oog met de zangeres zonder stem. Met een simpel handgebaar maakt ze mij duidelijk dat ik kan gaan zitten. Het duurt zeker vijf minuten, voordat ik uit mijn verdoving ontwaak.
“Mevrouw, mag ik u wat vragen over uw nog niet uitgebrachte CD?”
Ze knikt vriendelijk ja.
“Hoeveel muzikale juweeltjes mogen uw luisteraars deze keer van u verwachten?”
Glimlachend steekt ze twee handen en een voet omhoog.
Hierbij mij een ruime blik gunnend op haar ietwat te klein uitgevallen lingerie.
“Vijftien, dus”, kreunde ik.
“En kunt u mij ook iets laten horen?”
Ze stond op en schreed naar de vleugel en al spoedig klonken daar de zoete klanken van prachtige muziek. Ja, overduidelijk voelde ik de aanwezigheid in de muziek van de zangeres zonder stem. “Geniaal, ja dat is het, mevrouw, geniaal”, was het enige wat ik uit kon brengen. Een hemelse glimlach was mijn deel. Dit werd me te veel; weg, Ik moest hier weg, het is genoeg zo, was het enige nog wat ik kon denken. Hoe ik buiten ben gekomen weet ik niet meer.

Op mijn netvlies staat voor eeuwig de glimlach van de zangeres gebrand en in mijn hoofd hoor ik sindsdien alleen nog maar die prachtige klanken en het meeslepende geluid van de zangeres zonder stem.