Wachten moet ik, hoe lang? Dat weet ik niet. Als ik dat zou weten, gaat het wachten vanzelf over in verwachten. Een raar fenomeen is dat, wachten, als je er over na gaat denken.

Wat is wachten nu precies? Volgens mij is wachten: bewust de tijd overbruggen van nu naar een moment waarop je verwacht, dat er iets staat te gebeuren. Voorwaarde is dat je niet zelf in actie komt, nee, het moet van buitenaf komen. Een kans afwachten dan? Ja, in dit geval wacht je op een moment waarop er iets gebeurt wat je aanzet tot actie.

Wachten doet ook wat met de tijd, lijkt het wel. Albert Einstein heeft heel veel nagedacht over het relatieve van de tijd en heeft zelfs de snelheid van het licht in tijd uitgedrukt. In lichtjaren nog wel. Bijna niemand, zeg maar gerust niemand, kan zich daar – volgens mij – een voorstelling van maken. Maar je hoeft natuurlijk geen Einstein te zijn om te aan te voelen dat wachten en tijd een twee-eenheid vormen. Misschien is het wel een vierde dimensie. Iedereen zal beamen, dat, als je ergens op wacht, elke minuut aanvoelt als een kwartier. Wachten rekt de tijd op, lijkt het wel. Wil je een extra lange vakantie boeken voor weinig geld? Boek dan een reis naar een slechte bestemming met een waardeloos hotel. Elke dag lijkt wel een week. Op die manier ben je voor je gevoel weken weg geweest, terwijl je maar voor een week geboekt had. Tel uit je winst. Aan de andere kant vliegt de tijd als je het naar je zin hebt. Dit verschijnsel kennen we allemaal.

Wachten is een werkwoord, terwijl, als je daadwerkelijk alleen maar wacht, je niets uitvoert. Daar zit je dan, in een bushokje, op een vliegveld, in de wachtkamer bij de dokter. Je wacht tot er iets gaat gebeuren. De bus die moet komen, de instaptijd die moet verschijnen op de monitor, of je beurt bij de dokter. Als je eenmaal in de bus of vliegtuig zit en het vervoermiddel zet zich in beweging, is het wachten voorbij, tenzij… de piloot vóór het opstijgen van de verkeerstoren te horen krijgt dat het luchtruim nog vol zit. Ja, en dan begin het wachten weer. Is het vliegtuig eenmaal in de lucht, dan doen we ook niets, men zit langdurig in dezelfde stoel, maar dat voelt niet aan als wachten. Er gebeurt wat, we doen het niet zelf, maar toch, er gebeurt wat. Als je op het strand ligt te niksen, is dat geen wachten, welnee, waarop dan? Je verwacht niets, tenzij… je met de Thaise massagedame om drie uur een afspraak hebt gemaakt en de klok geeft aan dan het al drie uur is geweest. Blijkbaar wordt het wachten intensiever als de tijd, die je gepland had om tot actie over te gaan, verstreken is. Om dat wachten een beetje in te perken zou je eigenlijk consequent te laat moeten komen. Als jij op een afspraak te laat komt, heb je de joker doorgegeven aan een ander. Vervolgens zit ook die ander op zijn nagels te knagen.

Hoe kan je wachten aangenaam of, op zijn minst, dragelijk maken? Ik denk door tijdens het wachten iets te gaan doen wat je leuk vindt. Hierdoor gaat de tijd weer vliegen (zie boven).
Een spannend boek lezen of zoiets.

‘Meneer Hagel?… Meneer Hagel, hoort u mij? Komt u mee?’
‘Eh, ja natuurlijk dokter, ik was zo verdiept in mijn boek. Sorry, dat ik u liet wachten.’